บทที่ 7 เกิดความใคร่
อลีนายังคิดว่าเขาไม่สบายตัว แต่กลับกลายเป็นว่าเขากำลังมีอารมณ์ทางเพศ
เธอวางมือบนไหล่ของกรณ์ แล้วทดลองถามว่า "ไม่เอาเถอะ ฉันช่วยแก้ปัญหาให้เธอมั้ย"
กรณ์ยิ้มแย้มแจ่มใส ดูเหมือนเสน่ห์ของตัวเองยังไม่ลดลง
"นี่มันน่าอายจัง งั้นก็ขอรบกวนคุณหมออลีนาแล้วกัน"
อลีนาหยิบเข็มเงินออกมาแล้วยิ้มอย่างซุกซน "ไม่รบกวนหรอก ฉันแค่แทงเข็มเดียว รับรองว่าเธอจะไม่สามารถแข็งตัวได้อีกเลย ต่อไปก็จะไม่เกิดอาการสับสนอีกแล้ว"
กล้ามาเล่นกิ๊กกับเธอ อลีนาจะแทงเข็มให้เขาขาดลูกขาดหลาน
เมื่อเข้าใจเจตนาของเธอ กรณ์รีบปกปิดจุดสำคัญ ผู้หญิงที่ทั้งเผ็ดร้อนและมีความรู้ทางการแพทย์คนนี้ไม่ใช่คนที่จะมาเล่นด้วย
"ฉันแค่พูดเล่นนะ เธอไม่ได้เอาจริงใช่มั้ย!"
"เธอแน่ใจว่าพูดเล่น? ถ้าเธออั้นจนทนไม่ไหว ฉันสามารถช่วยลดความเจ็บปวดให้ได้นะ"
ผู้หญิงคนนี้ยิ้มหวานแหววแต่กลับไม่มีท่าทีที่จะพูดเล่นเลย
"ไม่ต้องแล้ว ดึกแล้ว ชายหญิงอยู่ด้วยกันแบบนี้ไม่ค่อยดี เธอรีบกลับไปเถอะ"
"ยังรู้จักเกรงใจอยู่บ้าง"
อลีนาเหลือบตาขาว เสียงอันนุ่มนวลของเธอมีเสน่ห์มาก หลังจากที่เธอจากไป กรณ์ก็นอนไม่หลับเป็นเวลานาน
ท้องฟ้าแสงแรก นกนอกหน้าต่างร้องจิ๊บจ๊าบ
กรณ์ลืมตาขึ้น พยายามยันตัวขึ้นอย่างลำบาก เขาลองขยับขา แต่กลับไม่รู้สึกอะไรเลย
ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้บอกว่าสามารถรักษาให้หายได้หรือ หรือว่าเธอโกหกเขา
เขายื่นมือตบขา แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บ โกรธจนหยิบแก้วน้ำบนโต๊ะข้างเตียงมาขว้างลงพื้น
"ปัง!"
เศษแก้วแตกกระจายไปทั่วพื้น ทำให้คนข้างนอกตกใจ
อลีนารีบเปิดประตูเข้ามา เห็นหน้าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟของเขา แล้วมองไปที่พื้น
"ทำแก้วแตกหนึ่งใบต้องจ่ายค่าเสียหาย อีกอย่างขอเตือนอย่างจริงจังว่าพฤติกรรมแบบนี้รบกวนคนอื่น จะทำให้ลูกๆ ของฉันตกใจ ถ้ามีครั้งหน้าอีก อย่าโทษฉันที่จะไล่เธอออกไป"
ผู้หญิงคนนี้ทั้งขี้เหนียวและดุร้าย ตอนนี้ยังกล้าไล่เขาอีก
"เธอบอกว่ารักษาฉันให้หายได้ ทำไมตอนนี้ขาฉันยังขยับไม่ได้"
"พี่ชาย ฉันเป็นคนไม่ใช่เทพเจ้า ไม่มีทางทำให้เธอดีขึ้นทันที อีกอย่างการบาดเจ็บที่กระดูกและเอ็นต้องใช้เวลาร้อยวัน เธอนี่หักกระดูก ฉันทำให้เธอนั่งขึ้นได้ มือยังขยับได้ นี่ถือเป็นปาฏิหารรย์ทางการแพทย์แล้ว ถ้าเธอสงสัย ฉันจะส่งเธอไปทันที"
อลีนาไขว้แขนไว้หน้าอก เธอไม่อยากรับใช้ท่านใหญ่คนนี้
คำพูดหยาบแต่เหตุผลไม่หยาบ กรณ์แค่รีบร้อนเกินไป
"ในฐานะหมอ ทัศนคติของเธอจะดีหน่อยไม่ได้หรือ"
"เธออยากให้หมอมาเอาใจใส่เธอเหรอ ง่ายมาก เธอไปโรงพยาบาลชั้นสูงห้องวีไอพี ยังมีพยาบาลสวยๆ มาคุยด้วยอีกนะ ถ้าไปไม่ได้ก็เงียบๆ อยู่เถอะ"
กรณ์โกรธจนอยากอ้วกเลือด อลีนาเห็นเขาอัดอั้นก็อดหัวเราะไม่ได้
"เอาล่ะ สภาพของเธอต้องรักษาค่อยๆ ฉันอลีนาพูดแล้วต้องทำ บอกว่าจะรักษาเธอให้หาย ก็ต้องทำได้แน่นอน ตอนนี้เธอเป็นคนไข้ ใจเย็นๆ ร่วมมือกับการรักษาก็พอ"
ก็แล้วแต่ ต่อสู้กับเธอไม่ได้อยู่แล้ว อดทนก่อน
อลีนาเปิดผ้าห่มเตรียมตรวจร่างกายให้เขา แต่แค่มองเห็นสิ่งใหญ่ที่นูนขึ้นมาในกางเกงใน ใบหน้าสวยของเธอก็แดงก่ำแล้วหันหน้าหนี
ในสายตาหมอไม่มีความแตกต่าง เธอเคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาแล้ว แล้วตอนนี้เป็นอะไรไป
เธอหายใจลึกแล้วหันกลับมา พอดีสบตากับสายตาล้อเล่นของกรณ์
"คุณหมออลีนาน่าจะเข้าใจ การแข็งตัวตอนเช้าของผู้ชายเป็นเรื่องปกติ นี่ไม่ใช่การล่วงเกินเธอนะ"
เห็นเธอไม่พูดอะไร เสียงแม่เหล็กของกรณ์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง "ยังต้องรบกวนเธอเข็นรถเข็นมาให้ด้วย ถ้าได้ก็เข็นไปห้องน้ำให้ปัสสาวะหน่อย ฉันเป็นคนไข้ ไม่สะดวกหลายอย่าง"
อลีนาหน้าไม่พอใจ แต่มือไม่ได้ว่าง
เธอเข็นรถเข็นมา ค่อยๆ พยุงเขาขึ้นไป ช่วยเขาปัสสาวะเสร็จแล้วก็เข็นกลับมา
"ค่าพยาบาลของฉันแพงนะ"
"วางใจเถอะ เธอตั้งราคาเท่าไหร่ก็ได้"
ผู้หญิงคนนี้พูดจาไม่ขาดเงิน ถึงเวลาก็ให้เธอก็แล้วกัน
คำพูดนี้อลีนาชอบฟัง ช่วยเขาจัดระเบียบห้องเล็กน้อยแล้วก็ออกไปทำอาหารเช้า
เธอเพิ่งเดินออกไป ก้อนเล็กๆ น่ารักก็โผล่หัวออกมา
"ลุงหล่อ สวัสดีตอนเช้า"
กรณ์มองใบหน้าน่ารักนี้ หัวใจละลายไปหมด เขารู้สึกว่าเด็กสามคนนี้ดูคุ้นเคยแปลกๆ
"นิน่าสวัสดี"
"ลุงหล่อจะดื่มนมมั้ย แม่บอกว่าดื่มนมจะโตสูง"
กรณ์สูงเกือบหนึ่งเมตรแปดสิบ ไม่ต้องโตแล้ว แต่เผชิญกับความห่วงใยของนิน่าก็พยักหน้า
นิน่าเอานมร้อนมาให้เขาขวด ยังเฉพาะเจาะจงปีนขึ้นเตียงเตรียมป้อนให้เขา
อลีนาเข้ามาพอดีเห็นลูกสาวที่ปกติเย็นชา ตอนนี้ยิ้มแย้มไม่เสียตังค์ ถือหลอดไปป้อนเขา
"นิน่า ลงมาเดี๋ยวนี้ แม่บอกเธอยังไงแล้ว ให้อยู่ห่างๆ ผู้ชายแปลกหน้า ระวังโดนหลอก"
นิน่าส่ายหัวอย่างร่าเริง "ลุงหล่อเป็นคนดี ไม่หลอกหนู"
อลีนาจับหน้าผาก ดูเหมือนการศึกษาก่อนหน้านี้จะเสียเปล่าหมด ลูกสาวคนนี้เก็บไว้ไม่อยู่แล้ว
"เธอเอานมให้เขาแล้ว แม่จะดื่มอะไร"
"แม่กับลุงหล่อคนละครึ่ง"
อลีนาไม่ดื่มของที่คนอื่นเหลือหรอก ให้สายตาเตือนกรณ์ แล้วอุ้มลูกสาวออกไป อีกรอบของการสอน
หลังอาหารเช้า อลีนาเริ่มเตรียมสมุนไพรวันนี้ เธอเพิ่งต้มยาเสร็จเตรียมจะเอาไปให้กรณ์ โทรศัพท์บนโต๊ะก็ดัง
เห็นหมายเลขที่คุ้นเคย ใจเธอรู้สึกซับซ้อนแล้วรับสาย
"คุณยาย~"
"อลีนา เป็นเธอจริงๆ หลายปีนี้เธอหายไปไม่มีร่องรอย ไม่ติดต่อครอบครัวด้วย ลืมคุณยายไปแล้วหรือเปล่า"
แม้คุณยายจะติเตียน แต่เสียงก็ปิดบังความดีใจไม่ได้
"ขอโทษคุณยาย หลานไม่กตัญญู หลานจะลืมคุณยายได้ยังไง หลานคิดถึงคุณยายมาตลอด"
อลีนาเกลียดพ่อที่ลำเอียง และแม่เลี้ยงที่เสแสร้ง มีแต่คุณยายเท่านั้นที่รักเธอจริงใจ เดิมทีตั้งใจจะไปเยี่ยมท่านหลังจากจัดการเรื่องต่างๆ เสร็จ แต่เลื่อนมาเรื่อยๆ
"คิดถึงก็กลับมา มีความทุกข์อะไรบอกคุณยาย มีคุณยายอยู่ ต่อไปจะไม่ให้พวกเขาแกล้งเธอ"
"ค่ะ หลานจัดการเรื่องที่มีอยู่ให้เสร็จก่อนแล้วจะมาหาคุณยาย คุณยายดูแลสุขภาพด้วยนะ"
อลีนาเมื่อวานเจอสุพรรณีแล้วก็เดาได้ว่าคนในบ้านจะติดต่อมาเร็วๆ นี้ พวกเขารู้ดีว่าพ่อแม่เรียกไม่ได้ ต้องให้คุณยายที่สนิทกันออกหน้า
พวกเขาอยากล่อเธออออกไป ก็เพื่อให้เธอหย่ากับธงชัย สุพรรณีจะได้ขึ้นมาแทน
อลีนาวางโทรศัพท์ หันไปเห็นกรณ์ฟังอย่างตั้งใจ
"เฮ้ย เธอไม่มีมารยาทหรือ ทำไมถึงแอบฟังคนอื่นคุยโทรศัพท์"
กรณ์หน้าตาเปิดเผย หมุนรถเข็นไปหาเธอ "เธอเคยเห็นคนแอบฟังแบบเปิดเผยมั้ย เธอบอกว่าเวลานี้ต้องกินยา ฉันรอไม่เจอคน เลยมาเองเจอเธอกำลังคุยโทรศัพท์พอดี"
อลีนาถึงได้นึกขึ้นว่ามีเรื่องนี้จริง หยิบชามยาบนโต๊ะส่งให้
"เธอมาแล้ว ดื่มเองเถอะ"
กลิ่นเหม็นเข้าจมูก ของเหลวสีดำนั้นทำให้กรณ์ขนลุก
"ยานี้ขมเกินไป เปลี่ยนเป็นยาตะวันตกไม่ได้หรือ!"
"ไม่ได้ ดื่มเร็วๆ ยาเย็นจะลดฤทธิ์" เห็นเขาหน้าบึ้งปฏิเสธเต็มที่ อลีนาก็เสียดสีต่อ "ดูเธอตัวใหญ่ขนาดนี้ จะกลัวดื่มยาเหรอ ยังไม่เท่าลูกสามคนของฉันเลย"
